Niedzielne rozważania o pobożności Pawełka

Dziecię moje - ku utrapieniu jego matki katoliczki konserwatystki – wcale jakoś bardzo religijne nigdy nie było. Do kościoła chodzi niechętnie, a najczęściej powtarzanym słowem, jak już tam dotrze, to: „kiedy idziemy?”. W sumie to dwa słowa, ale nie o to chodzi.

Bardzo jednak przeżył wizytę duszpasterską w naszym domu. Opowiadał księdzu o swoich zabawkach, przyniósł mu nawet swoją ikonę z pokoju. W końcu na pewno księdza interesują, jaką ikonę Paweł ma na ścianie, przecież to jego branża;) Najbardziej jednak przeżywał jak potem zobaczył tego księdza przy ołtarzu… „Mamo, ja go znam! On u nas był!!!”

Generalnie dobrze wie, co kościelne, a co nie. Na znajomą zakonnicę, która odwiedziła nas w domu, mówi „pani z kościoła”. Kościelne są dzwony i muzyka kościelna. Raz w Adwencie słuchałam sobie pieśni adwentowych w wykonaniu chóru, Paweł wsiadł do auta, gdy odbieraliśmy go z przedszkola, muzyka się włączyła… i Paweł mnie od razu surowo upomniał. „Mamo, co to jest?!? To nie jest kościół!”.

Wyjątek stanowią piosenki Wspólnoty Miłości Ukrzyżowanej. Te bardzo lubi i razem ze mną w aucie – i nie tylko - śpiewa. Jedną upodobał sobie najbardziej. Akurat tę najpoważniejszą… I sobie podśpiewuje, jak mu się przypomni. Jakież było zdziwienie Taty, gdy Paweł obudziwszy się o bladym świcie, siedział przy swoim stoliczku w pokoju i śpiewał:

„Boże, mój Boże, dlaczego opuściłeś mnie w moim utrapieniu?”

Biedne osierocone dziecko, opuszczone przez egoistyczną potrzebę rodziców, by pospać chociaż do 7., musiało się do Boga zwrócić, by go ratował! W sumie mądre dziecko;)